در سرد سیر شهر دل، روح بـهــاری            در  شوره زار سینۀ من چشـمه ساری

می خواهی امشب بر کویر دیـده گـانم            با روضه هایت باغی از شـبـنم بکاری

سهم تو از ارث پدر، خون جـگـر بود            از کــودکـی در مــاتــم او ســوگـواری

منــزل به منــزل در پـی دلــدار رفتی            در دشت های عــاشقی محـمـل سواری

داغ عــزیــزانـت بــلای جــانـتـان شـد            تـو زخــمــی تـیـغ جـفــای روزگـاری

تا مقصدت مشـهـد، دگر راهی نمـانـده            ای کــاش می شد انـدکی طاقت بیـاری

می سوخـتــی از آتش تب، بین بـسـتـر            دل خسته راضی به رضای کـردگاری

بــایــد بـیــایــد دلـبـرت، بایــد بـیــایــد            در آخــرین ســاعــات هــم امـیــدواری

چشمان اشک آلوده ات را تا دم مرگ            یک لحظه هم از درب حجره بر نداری

نام رضــا از روی لب هــایت نـیـفـتـد            با این که رو به قـبــله و در احتـضاری

تو یــادگــار دلــبــرت را مـثــل زینب            با گــریه روی سینه ی خود می فشاری

دیگرمخور غم، چون سرت را ای کریمه!            بر دامن زهــرای اطــهــر می گــذاری